ملالی جویا، ۹ اکتبر ۲۰۱۷
هفتم اکتبر صفحه سیاهی در تاریخ وطن ماست، درست ۱۷ سال قبل اشغالگران امریکایی و ناتو زیر نام «مبارزه علیه تروریزم» به کشورما هجوم آورده و با ایجاد جلسات و جرگه‌های نمایشی مزدوران خود را یکبار دیگر بر شانه‌های زخمی مردم ما سوار کردند. اشغال و تجاوز نه‌تنها کوچکترین تغییر مثبتی در زندگی مردم ما نیاورد که زخم‌های عمیق و ناسور دیگری را بر پیکر رنجور سرزمین ما علاوه نمود.
دولت جنگ‌افروز امریکا با هم‌پیمانانش با تکیه به ستم‌پیشگان جنگسالار و با راه اندازی بازی موش و پشک شان با طالبان، در حقیقت کشور ما را به مسلخ انسان‌ها و فابریکه تروریست‌پروری تبدیل نموده اند و هر روز نازی‌وار به جان مردم ما افتاده، افغان‌های بی‌گناه را زیر نام عملیات نظامی به گلوله بسته گاهی با بی۵۲ و طیاره‌های بدون سرنشین و گاهی با ریختن مادربم‌ها و بمب‌های حاوی مواد خطرناک رادیواکتیو و فاسفورس سفید جان د‌ه‌هاهزار تن از مردم مظلوم ما را گرفته است. به اساس تازه‌ترین آمار روزنامه «گاردین»، طی ۱۷ سال گذشته دوصدوهفده هزار افغان و چهار هزار سرباز خارجی در جنگ به رهبری امریکا در افغانستان کشته شده اند که ممکن آمار واقعی به مراتب بیشتر از این باشد که اکثرا توسط ماشین‌های تبلیغاتی وابسته داخلی و خارجی کم شمرده شده و در بعضی موارد نادیده گرفته می‌شود.
در چنین شرایطی که ناامنی، فساد، فقر، بیکاری، خشونت، ستم بر زنان، اعتیاد، فرار جوانان و هزاران فجایع دیگر ملت را در بحران عمیقی فرو برده است، دولت پوشالی و گندیده دم از انتخابات شفاف می‌زند که به یک طنز تلخ می‌ماند بخصوص که بارها ملت ما «انتصابات» مسخره را تجربه کردند که در نهایت جان‌کیری دست فرد مورد نظر کاخ‌سفید را بلند کرد. هرچند این انتخابات‌های خیله‌خند هیچ چیزی را به نفع ملت تغییر نخواهد داد، اما اگر این بار هموطنان ما آگاهانه و یا ناآگاهانه بخصوص به افراد آزموده شده‌ای چون انورخان اوریاخیل‌ها، امان‌الله گذرها، حاجی قدیرها، لطیف پدرام‌ها، هادی ارغندیوال‌ها و اراذل و خاینان دیگر و یا گرگ‌زاده‌هایی چون عالم خلیلی، رضا خلیلی، علی محقق، باقر محقق، جمال‌الدین حکمتیار، مهدی انوری، حبیب‌الرحمن سیاف، باتور دوستم، ذبیح‌الله الماس، راحله دوستم، تمیم جرئت، طاها صادق وغیره چوچه جنایتکاران رای دهند نه تنها در پیشگاه تاریخ شرمنده خواهند بود، بلکه به اولاد شان خیانت روا می‌دارند. روشن است که پارلمان آینده فرق زیادی با پارلمان رسوای کنونی نخواهد داشت، اما حضور مافیا‌زادگان و خاینان نوع بالا، زمینه را به آنان مهیا می‌سازد که «قانونی»تر به چپاول و غارت ملت پرداخته کاخ‌های ستم شان را مستحکم‌تر سازند.
طلوع خورشید استقلال، دموکراسی، امنیت، عدالت و انسانیت در دستان بزرگ خودمان نهفته است. وحدت و همبستگی ما شرط اساسی بوده و وقتتش رسیده است که مشتی بر دهن تفرقه‌افکنان و تیکه‌داران و تاجران قومی، سمتی، لسانی و مذهبی کشید، ورنه تاریخ خونین‌تری را تجربه خواهیم کرد. تا با خاینان داخلی تسویه حساب نکنیم، افغانستان هرگز از اشغال و دست‌اندازی و خیانت امریکا، ایران، پاکستان، عربستان، ترکیه و دیگر کشورهایی که در وطن ما دستان خونین دارند، رهایی نخواهد یافت.