ملالی جویا، ۲۴ اکتبر ۲۰۱۷
میدانم که از شنیدن کلمات «تسلیت»، «غم‌شریکی» و «محکوم کردن با شدیدترین الفاظ» خسته شده‌اید بخصوص که آن را از عاملان اصلی نگون‌بختی‌های جاری در کشور باربار شنیده‌اید. دیگر نباید تسلیت گفت بلکه برای رهیدن از این وحشتکده باید متحد و یکدست شده مبارزه کنیم چون جز این راهی برای بیرون رفت از وضعیت فاجعه‌بار کنونی میسر نیست.
با اعلان «استراتژی جدید امریکا برای افغانستان» که پیام اصلی آن تشدید جنگ و جنایت در وطن ما بود، روزهاست که شاهد جویبار خون در افغانستان هستیم که قربانیان آن همه نادارترین و تیره‌روز ترین مردم عام ما اند. نه کدام سرباز اشغالگر امریکایی کشته می‌شود، نه مزدوران خاینش و نه هم بستگان آنان. خون صدها هموطن معصوم ما روی آن مقامات پوشالی و روشنفکران وجدان‌خفته را سیاه نگهمیدارد که برای این استراتژی کف بر دهان آورده در مدح آن تیوری‌تراشی کردند.
قتل‌عام های دهشتناک غزنی، پکتیا، قندهار، کابل، غور و سایر ولایات طی روزهای گذشته برای هزارمین بار نشان داد که طالبان سفاک این غلامان بیگانگان جهت برآورده ساختن برنامه‌های اربابان خارجی شان از هیچگونه وحشت و ستمکاری خاینانه دست‌بردار نیستند بنا «برادر» خواندن و تقسیم آنان به «میانه‌رو» و «تندرو» و دعوت از آنان به «پروسه صلح» از دسیسه‌های رسوایی اند که فقط از عناصر شرفباخته و پلید و ضدمردمی می‌توان آنرا انتظار داشت.
حملات ددمنشانه بر مساجد شیعیان، سیاست شیطانی پاکستان، عربستان، امریکا و دیگر کشورهای ذینفع در افغانستان است تا تضادهای فرقه‌ای و مذهبی را در کشور ما شعله‌ور ساخته وطن ما را شدیدتر به سوی بدامنی و بحران سوق دهند. با وحدت قوام‌یافته تمامی اقوام و مذاهب می‌توانیم مشت محکمی بر پوزه این دشمنان ملت زده فتنه‌گری‌های ابلیس‌وار شان را ناکاره سازیم. خوشبختانه ما شاهد موجی از همبستگی مردمی با قربانیان این حوادث المناک بوده‌ایم که نشان از آگاهی مردم ما دارد.