ملالی جویا، ۲۴ جولای ۲۰۱۶
بار دیگر قلب وطن ما با خون صدها هموطن بی‌گناه رنگین گشته همه ملت را در سوگ نشانید. صرفا تسلیت و غم‌شریکی نمی‌تواند درد جانکاه فاجعه‌ای را که وحشیان عصرحجری و پلید در دهمزنگ مرتکب شدند، تسکین بخشد.
جویبار خون جاری شده در دهمزنگ باید به ملت ما درس هشیاری و بیداری دهد. حرکت دادخواهانه‌ای که علیه تبعیض و بی‌عدالتی راه افتید، از همان ابتدا با حضور خاینانی چون محقق، خلیلی، دانش، مدبر، شفق وغیره و یک تعداد بلی‌گویان و مهره‌های به‌اصطلاح «روشنفکر» و جوان شان در مسیر منافع گروهی و فردی این اراذل منحرف گشت. همانهایی که از «خط قرمز» و این و آن سخن می‌گفتند در نهایت با ستمگران و غارتگران ارگ معامله کرده مردم را در میدان رها و طعمه انتحاریون ساختند.
هموطنان هزاره ما باید از شهادت بیش از هشتاد انسان معصوم این درس را فراگیرند که فقط زمانی می‌توانند به خواستهای انسانی و برحق شان برسند که ابتدا با معامله‌گران خاین و تیکه‌ٔداران قوم که چندین دهه‌است بر شانه‌های زخمی شان سوار اند تسویه حساب کنند. جنبشی که در سطح رهبری آن عناصر صادق، مردمی، پیشرو و عاری از گند وابستگی و ارتجاع جا نداشته باشند، خواهی نخواهی در نیمه‌راه دزدیده شده از مسیر اصلی منحرف می‌گردد. این را خون و دربدری میلیونها انسان در تاریخ وطن ما و جهان به اثبات رسانیده است.
هرچند ظاهرا «داعش» مسئولیت این حمله را به عهده گرفت، اما پرسش های بی‌پاسخ فراوانی درین مورد موجود است که حکومت شاریده ع و غ باید به آنها پاسخ دهد. اینان می‌توانند برای عبور و مرور شش میلیون باشنده کابل موانع ایجاد کرده تردد در شهر را مانع شوند، اما چگونه‌است که توان مهار چند انتحاری را ندارند؟ از اینگونه حوادث دردناک فقط می‌توان این را درک کرد که عناصری از درون حاکمیت با تروریست‌ها همدست اند.