شاعر: کمباور کابلی٬ ۱ فبروری ۲۰۰۷
خــــــبر دهيــــــد کج انــــــديش بی سر و پا را
که تهمت از چه زنی شير بيشــــــــه ، جويا را
به چشم مادر ميهن چگـــــــــــونه می نگری؟
که پرده پوش شـــــــــــــــوی جانيان رسوا را
تو از محاکمه جانيان چــــــــــــــــــرا ترسی ؟
جمــــــــــــــــــــــاعتی که نکردند فکر فردا را
به هر کجا که رسيدند کشتــــــــــــــند وبردند:
زنان حامــــــــــــــــــــــــله ، نوباوگان نوپا را
چه کس شنيـده در آفاق ، شرق وغرب جهان
بگردی يکسره گر خشــــــــــــکه را ودريا را :
که زير سقف نشــــــــــــــانند قاتل و مقتول
براين « درامه » گـــــذارند، اسم « شورا» را !
چرا جهادی وخلــــــــقی ، حساب پس ندهد ؟
به ريش خلق بخــــــــــــــــند د ، بی محابا را
همان که کابل وکوخش ز بيـــــــخ وبن برکند
به خود فزود ، دو صـــــد اسم بی مسما را !
جهاد وجيغ بنفشت چه ارمغـــــــــــان آورد ؟
گرسنه گان وطن ، کـــــــــــــــــودکان تنها را