ملیحه ترکانی، سایت گفتمان، ۱۱ جنوری ۲۰۰۸
ملالی جویا در سنگر گرم میان آتش و خون شب اش را به یکجا و روزش را به یک جا میگذراند و شما در سویدن پشت میکروفون مشغول شنیدن اختلافات سلیقه ای روشنفکرانه هستید.
اخیرا در سایت های انترنتی نوشتۀ بنام مشورت های با خانم ثریا بهاء و نادیا فضل از قلم خانم فرشته حضرتی به نشر رسیده است. این نوشته با لحن تعجب انگیزی از کرده های ایشان، به «رادیوی پیام زنان» افغانستان به شکل مبالعه آمیزی قلم فرسایی شده و بی‌انصافانه در یک مورد و بدون موجب پای یکی از مبارزین خوشنام و سپر مطمئن مردم افغانستان خانم ملالی جویا بمیان کشیده شده و چنان وانمود نموده اند که نشریات افغانستان به بد گویی ازین مبارز نستوه ادامه میدهند که گویا ملالی جویا قهرمان فحش و دشنام است. («…خوبست بروید بدنبال خانم ملالی جویا تا رسانه ها شما را هم به قهرمان دشنام وفحش دهنده هرنام بدل کنند…»)
اگر چنین سخنی از زبان هر زنی دیگر بیرون میشد میگفتم شاید بر اساس معلومات ناکافی و دوری وی از مسایل سیاسی، اجتماعی و فرهنگی وتاریخ جامعۀ افغانی باشد. اما از زبان شخصی که به گفتۀ خود شان با تاریخ سخن میزنند و مصاحبه میکنند و رادیوی مربوط زنان را گردانندگی میکنند و نمیدانم روانشناسی جامعه را زیر و رو کرده اند و سوسیولوژی را به دیگران درس میدهند و ایدئولوژی شان به پسند نود در صد مردم افغانستان است، نه یک خطا، بلکه گناه نابخشودنی است.
سخن به درازا نکشد؛ اگر ما فرض کنیم که ۵۰ در صد نفوس افغانستان را زنان تشکیل داده اند و از برکت سه دهه جهاد و سه دهه جنگ ویرانی، برادر کشی، قتل و تحجر گرایی، زنان ما در منتهای ترقی و انکشاف ذهنی رسیده اند و به حرف های شما که با نخبه گان این سه دهه چون عبدالله عبدالله، یونس قانونی، احمدولی مسعود، ضیا مسعود، قوی کوشان، حبیب منگل، اکبر زیوری، حفیظ منصور، سخی ارزگانی، دین محمد غربت، دلجوی حسینی، حامد علمی، بشیر بغلانی، رازق مامون، امان الله استوار، بشیر انصاری و عده ای دیگر مصاحبه میکند و گوشه های از کرده ها، فعالیت ها و یا نظریات شانرا میپالید، آگاهی حاصل نموده و به شعور سیاسی اجتماعی آنان افزوده میگردد، باز هم شما با همین رقم میتوانید افتخارات خود را تقسیم کنید و حرف نود در صد، نه مبالعه، بلکه غلو است.
باری شما از حماسه کوهستانی تبعۀ بریتانیایی افغان که در رقابت های زیبایی به ردیف اول ایستاده بود. بنام نمایندۀ خرد!!! و آزادی و حماسۀ کوهپایه های هندوکش در رادیوی خود و در سایت خود یاد کرده بودید. البته آنروز ها حساب شما با سایت آریایی بود نه با خاوران. شما نمیدانم بیاد میاورید که آن نماینده‌ای خرد کوهپایه های هندوکش شما با شعر یکی از همین برادران شما یعنی جناب دستگیر پنجشیری تجلیل شده بود. جای افسوس و باز هم افسوس است که آن ملکۀ زیبایی بعد از شکست در فاینل چین فراموش شد و او فارسی خواندن را یاد نداشت که بداند خواهر و برادر اش چقدر شتاب زده او را قهرمان و نماینده ای خرد و آزادی معرفی کردند.
او هم اکنون در بریتانیا مشغول تحصیل و یا هم شاید در کوشش برای شرکت دوباره در مسابقه ملکه زیبایی به پرورش اندامهایش میپردازد و خبر ندارد که شما نماینده نود در صد مردم افغانستان را دو زن قلم بدست آنقدر متهییج میسازند و روان شما را خرد وخمیر میکنند که بیموجب ملالی جویا را به تمسخر گرفته و نسبت دشنام گوی و فحش گوی را برایش حواله میکنید.
ملالی جویا گاهی چنین اظهاری نکرده است که گویا او از مبارزه ای دلیرانه و مقاومت علیه بیداد، ظلم و ستم نفرت دارد. شما بفرماید تیر را به تاریکی نیاندازید؛ یکی از بیانات او را، یکی از مصاحبه های او را و یکی از جملات او را بنویسید که حکایت گر نفرت اش از مبارزین را نمایش دهد. مبارزه تا مبارزه است؛ اگر شما سن کمی دارید و یا عمر زیاد خود را در سویدن گذشتانده اید. یک هفته هم که میشود به کابل، هرات، قندهار، بامیان، ننگرهار، مزار شریف بروید با مردم بنشینید و از زبان آنان جنایاتی که به همین برادران شما همین مبارزین دلیر نسبت داده میشود را بشنوید. از سنگسار زنان، خود سوزی و مبادله در مقابل حیوانات و ازدواج های اجباری گذارش بسازید. فیلم تهیه کنید. با انجمن های زنان آزاد بنشینید و خلاصه پیام زنان را نه از مردان را به زنان برسانید.
ملالی جویا را حد اقل ده هزار نفر به حیث وکیل خود انتخاب کرده و او دیگر یک شخصیت بین المللی است. از امریکا تا اروپا و استرلیا به نام اش مباهات میکنند و این در حالی است که تمام شنوندگان صدای شما و رادیویی شما از هزار نفر تجاوز نمیکند. ملالی جویا در سنگر گرم میان آتش و خون شب اش را به یکجا و روزش را به یک جا میگذراند و شما در سویدن پشت میکروفون مشغول شنیدن اختلافات سلیقه ای روشنفکرانه هستید. او برای آزادی مردم از چنگال بیعدالتی، استعمار و اشغال شعار میدهد و شما آنرا دشنام وانمود میکنید.او برای زن افغانستان در زیر سلطه چماق به دستان طالبی انجمن توانایی زنان و دختران را ساخت. آنوقت شما در خیابان های شهر گوتنبرگ ازادانه گشت و گزار میکردید. شما از مادران و کودکانی افسانه میخوانید که در سرمای طاقت فرسا در زیر خیمه های پلاستیکی آخرین نفس هایشانرا میکشند. ولی ملالی جویا کودکان را در آغوش میگیرد و از آغوش خود به آنان گرمی میدهد. شما با جنایتکاران مصاحبه میکنید و زمینه های میسازید که آنان برائت خود را به رخ مردم بکشند. ولی او به آنان مرگ میفرستد و خواهان محاکمه و سنجش جرم های شان میباشد. شما با ملیت پرستان ارتباط دارید او به ملت فکرمیکند. اینست فرق مبارزه‌ی شما با خانم ملالی جویا.
کوشش نکنید از آنچه که هستید خودرا بلندتر جلوه دهید این معجونی که به نام «رادیوی پیام زن» شما را افتخاربخشیده، را نمیشود به خورد همه داد. اگر واقعا درد نود درصد مردم را بیان میکنید. خیراست یکبار هم که میشود قبول کنید که ملالی جویا و امثال او که در دامان مادران و پدران مبارز تربیه شدند، دانشگاه خواندند و خوب و بد را تمیز میکنند نمیشود با چند جملۀ کلیشه‌ای و پر از طمطراق دست کم گرفت. وقتی شما اقرار میکنید که نه حزبی و نه جهادی هستید. پس مشکل شما با ملالی جویا از کجا سرچشمه میگیرد؟؟؟ من به توانایی شما اعتقاد دارم اما از این توانایی شما نباید برای بدنامی نماینده ای حقیقی مردم افغانستان استفاده شود.