ملالی جویا، ۲ اگست ۲۰۱۷
حامیه گک ۹ ساله در بادغیس و کبرای ١٣ ساله در دایکندی تازه ترین قربانیان جامعه مردسالار و جهل زده اند که پرپرشدن معصومانه شان قلب ھر انسان شرافتمند را به درد می آورد. جرم شان این بود که در کشوری به دنیا آمده اند که در آن زن ارزشی بالاتر از ماشین چوچه کشی و وسیله اطفای شهوت مردان ندارد بنا عاملان بدترین ددمنشی ھا در برابر قانون معافیت داشته مورد مجازات قرار نمی گیرند.
اشرف غنی در جریان لاف و پتاق ھای انتخاباتی اش به تاریخ ٩ جون ٢٠١۴ گفته بود: «… دولت را برای چھ می خواھید اگر مصونیت زنان را در ساحت ھای مختلف فراھم کرده نتواند…. دولتی که این مسئولیت را انجام داده نتواند خود را دولت نگوید.»
بلی ما ھم با دیدن این همه جنایت و بربریت و خشونت و بی عدالتی در برابر زنان تیره روز افغان، قبلا می دانستیم که در افغانستان دولتی وجود ندارد بلکه یک مشت میھنفروشان و غداران ملی، سیستم پوشالی و مافیایی ای را رویکار آورده اند که ھدف اصلی شان پاسداری از منافع شخصی خود شان است و برای این منظور تمام ملت را به گروگان گرفته به ھر کشوری ارزان می فروشند.
تا زمانی که اشغالگران خارجی و غلامان داخلی شان بر سرنوشت ما حاکم باشند، قاتلان فرخنده ھا، تبسم ھا، شکریه ھا، کبراھا و حامیه گک ھا و صدا گل پرپرشده دیگر وطن ما به سفاکی و وحشیگری ادامه داده زنان ما «مصونیت» نخواھند داشت.
ما زنان تنها با کسب آگاھی، ھمبستگی و مقاومت می توانیم جایگاه خود را در جامعه تثبیت نموده از این زندگی شکنجه بار رھایی یابیم. اشرف غنی و دیگر دلقکان بیگانه پرست ھرگز مدافع زنان ستم دیده ما شده نمی توانند.