شاعر:ن-پ-حشمت٬ ۱۵ اکتبر ۲۰۰۴
درخشید برق بخت ما دریــن ســـــو
فـــــــرا از قــــله هــــا و رود آمــــــو
ملالــــــی هـــم چو حـــلاج فـــدایی
چــو رعد آســــا در آن تـــالار نـــدایی
چــنان کیـــن درد بــــر دل هــــزار زن
چنان شیهه زنان گـــفت این شیر زن
نشاید جــــرئتی مردان چنیــن است
چوتندر میبرد هوش و گهی دســـت
چو خلقان مشت همت را ببوســـید
زبان چون عنچه ی سرخش بخنـــدید
زبان راندی ســخن گفتی درر بــــــار
ســخن از آه و درد و قتل و کشتــــار
ملالی! خوب شگفتی همچو شرر بار
ز تـک تـک خاینـانش کردی اظـــهار
درر افشــان گهر بــیزان چنـــانش
زبان ســرخ نتـــوان کــــرد بیــانش
چنان گفتـــی ز درد صــد هــزاران
تماما زن و مرد سر شارو خنــدان
ملالی نعره ی شیر زنان اســــت
ملالی تاج سر بر آسمان اســـت
نــدایـــت کــــــرد دنــیا را مــــنور
خروش آفتاب این دخت خــــــاور
ملالی راه برفتی هم چنـــــانش
به رسم قهرمان کــــردی بیانــش
طنینت تارک افلاک دریده ســـــت
نقاب و پرده ی جلاد بریده ســــت
زپــــروان و زبــامــــــیان بگفتـــــی
به قلب مردمان چون گل شگفتی
نــوای کابـــل پــــردرد و ســـــوز را
بــــیان کـــــردی ز آه بلــــخ زیـــــبا
دوبـاره زنده شـــد تاریـــخ میــــهن
به لوحش سرخ نوشت زنوک ناخن
بــــرای رهـــــروان نـــور خورشــید
شهامت بخشـیدی درس و امــید
چنان ســرخ بشگفــــتی بتــابش
که مرده نیست، دخــت افتابــش
ز دودی رســــم و آئــــین مــکدر
که دارد قندیلی هم چو تو رهبر