ملالی جویا, ۱۴ عقرب ۱۳۹۴
محاکمه صحرایی رخشانه 19 ساله و سنگسار وحشیانه او توسط فاشیست‌های طالبی بار دیگر به دنیا ثابت ساخت که زنان درددیده‌ی کشور ما تا هنوز در جهنم سوزان بنیادگرایی اسلامی ومردسالاری می‌سوزند. جنایت فراموش نشدنی علیه فرخنده معصوم هنوز به شکل کابوس در اذهان مردم ما باقی بود که تصاویر زجرآور پرپرشدن رخشانه قلب هر انسان آزاده را درهم فشرد. اگر عاملان قتل ددمنشانه فرخنده‌ها مجازات می‌شدند امروز رخشانه به این شکل فجیع به شهادت نمی‌رسید.
در قاموس جاهلان بنیادگرا «عشق ممنوع‌ست» و باید عاشق زجرکش شود. این در حالیست که خود شان تا مرفق در فساد اخلاقی و شرفباختگی گور اند.
وقتی څارنوال‌ها و قاضی‌های دستگاه حاکمه پوشالی و بوگرفته‌ای که دو خاین لفاظ و خودفروخته در راس آن قرار دارند، زنان اسیر را بیشرمانه مورد تجاوز جنسی قرار می‌دهند و بدترین ناقضان حقوق بشر و دشمنان بشریت در پست های کلیدی آن لمیده اند، چگونه می‌توان انتظار داشت که عدالت و حقوق زن در آن تامین شود؟
خواهران و برادران ماتمدار،
بیاد داشته باشید که فرخنده و رخشانه اولین و آخرین قربانیان خشونت بنیادگرایان آدمخوار نبوده و اگر آگاه، متحد و متشکل نشویم، هر روز خواهرکان و مادرکان دلبند ما در هر کنج کشور مورد دستبرد و رذالت و دریده‌شدن قرار خواهند گرفت.
تاریخ ملت‌ها ثابت ساخته است که کلید رهایی زنان از این همه بدبختی و مصایب فقط در دستان خود آنان نهفته است. علیه بنیادگرایی و اربابان خارجی شان برخیزیم ورنه این وطن هرگز روز خوشی، آرامش و ترقی را نخواهد دید.
کابل – افغانستان