ملالی جویا، ایندپیندنت، ۲۰ اگست ۲۰۰۹
مترجم: فریدون رسولی
در اختفا و هراس از دست دادن زندگی‌اش، عضو پارلمان افغانستان و مبارز حقوق زنان می‌گوید؛ جنگسالاران از قبل برده اند.
من مانند ملیون ها افغان، من نیز امیدی به نتایج انتخابات امروز ندارم. در کشوری که جنگسالاران، نیروهای اشغالگر، تروریست های طالب، پول مواد مخدر و تفنگ حاکمیت میکند، هیچ کس نمی تواند انتظار یک انتخابات مشروع و عادلانه را داشته باشد. حتی ناظرین بین المللی در مورد تقلب گسترده و تهدید سخن می گویند، و در جاده ها در میان مردم این نظریه وجود دارد: برنده اصلی قبلا توسط قصر سفید انتخاب گردیده است.
رئیس جمهور حامد کرزی برای حفظ موقعیت اش، با جنگسالاران وحشی و بنیادگرایان، اتحاد را تشکیل داده است. با اینکه قانون اساسی ما مانع شرکت جنایتکاران جنگی در رقابت های انتخاباتی می شود، رئیس جمهور فعلی دو تن از قوماندانان بدنام مجاهدین را بحیث معاونین خود برگزیده است، که هردو – محمد قسیم فهیم و محمد کریم خلیلی، متهم به بیرحمی های علیه مردم ما هستند.
افزون بر آن معامله با تعداد بیشماری از بنیادگرایان صورت گرفته است. این هفته شاهد بازگشت جنگسالار بیرحم، رشید دوستم از تبعید بودیم. و محمد محقق افراطی طرفدار ایران که متهم به جنایات جنگی نیز می باشد، در برابر حمایت اش از حامد کرزی ، پنج پست در کابینه آینده را برای حزب خود وعده گرفته است.
ما در افغانستان، بیشتر از دموکراسی معاملات پشت پرده میان جنگسالاران بدنام داریم، که دشمنان قسم خورده عدالت و دموکراسی اند. همچنان رئیس جمهور بصورت قطعی به زنان افغانستان خیانت ورزید.
حتی بعد از سر و صدا های گسترده جهانی – و معترضین شجاع در جاده های کابل – آقای کرزی قانون ننگین تجاوزجنسی بر زنان را توشیح کرد، که هدف آن زنان شیعه بوده و این اقدام در جهت دریافت حمایه از جانب عناصربنیادگرا در انتخابات صورت گرفته است. او در آغاز وعده داده بود که روی خشن ترین ماده های این قانون تجدید نظر می کند اما در اخیر، این قانون با تغییرات اندکی پاس شد و احکام وحشیانه ضد زنان از میان برده نشدند. چنانچه دیده بان حقوق بشر در تازه ترین اظهارات خود گفته است: “کرزی در معامله باور نکردنی، در مقابل حمایت بنیادگرایان از او به زنان افغان خیانت ورزید.”
دو رقیب اصلی برای ادامه حاکمیت کرزی نیز تغییری را ارائه نکرده اند. اشرف غنی احمد زی و عبدالله عبدالله هر دو از وزرای سابق کابینه این رژیم بدنام هستند که جایگاهی واقعی در میان مردم ندارند.
عبدالله به حیث کاندید اصلی جنگسالاران بنیادگرا، مبارزه انتخاباتی گسترده را با استفاده از پول رژیم ایران براه انداخته است. او و بعضی از قوماندانان ائتلاف شمال که از او حمایه می کنند، تهدید کرده اند در صورت برنده نشدن عبدالله در انتخابات، آشوبی را براه خواهند انداخت که این خشونت و قتل های سال های ۱۹۹۰ را بخاطر می آورد.
حرف ها و برنامه های اکثریت کاندیدان با هم مشابه اند. آنها همه وعده های دل خوشکن یکسان میدهند، ولی ما فریب نمی خوریم، افغان ها بخاطر دارند که کرزی چگونه تعهداتش را بعد از برنده شدن در انتخابات ۲۰۰۵ فراموش کرد.
ما افغان ها میدانیم که این انتخابات هیچ چیزی را تغییر نخواهد داد و این بخشی از نمایش دموکراسی توسط غرب برای غرب است تا حاکمیت دست نشانده آینده را صبغه قانونی دهد. چنین بنظر می رسد که ما محکوم به دیدن ادامه حاکمیت این دولت ناکام، مافیایی و غرق در فساد برای دوره دیگر نیز هستیم.
مردم افغانستان از حکومت غرق در فساد و مواد مخدر کرزی (برادر او، ولی کرزی، به قاچاق مواد مخدر در ولایت قندهار ارتباط دارد) و جنگ ویرانگر که توسط ناتو اداره می شود متفر اند. در ماه می امسال، در نتیجه حمله هوایی نیروی های امریکایی، تقریبا ۱۵۰ نفر غیر نظامی در ولایت من، فراه کشته شدند.
بیش از پیش افغان ها با دشمن قوی داخلی – جنگسالاران بنیادگرا و برادران هم کیش طالب شان – و دشمنان خارجی که کشور را تحت اشغال خود دارند مواجه اند.
دموکراسی در افغانستان هرگز از طریق لوله تفنگ و یا ریختن بمب های نیروهای خارجی تامین نمی گردد. مبارزه؛ طولانی و مشکل خواهد بود، ولی ارزش دموکراسی واقعی، حقوق بشر و حقوق زنان تنها در پیروزی مردم افغانستان نهفته است.
بنا نباید فریب ظاهر این دموکراسی را خورد، بریتانیا و دیگر دولت های غربی که ادعای آوردن دموکراسی در افغانستان را دارند، افکار عمومی در کشور هایشان را نادیده می پندارند، جایکه شمار زیاد مردم در مقابل جنگ موضع می گیرند.
من در بازدید از کشور های که در افغانستان نیرو دارند، خانواده های داغدیده را دیده ام که جگر گوشه های خود را در جنگ افغانستان از دست داده اند. من بسیار متاسفم که دولت ها زندگی عساکر شان را تحت نام آوردن دموکراسی در افغانستان به خطر می اندازند. در حقیقت این عساکر به منافع ستراتیژیک و منطقوی قصر سفید خدمت می کنند که نتایج اشغال شان برای مردم من تا اکنون ویرانگر بوده است.
من باور دارم که اگر مردم عادی افغانستان و کشور های عضو ناتو حق رای و بیان آرزو های خود را میداشتند، این اشغال نظامی به پایان می رسید که در نتیجه فرصت واقعی برای صلح در افغانستان مساعد می گردید. ولی انتخابات امروز هیچ کاری را از پیش نمی برد.
نویسنده یک سیاستمدار افغانستان است که در سال ۲۰۰۵، جوانترین عضو پارلمان افغانستان بوده و به نمایندگی از ولایت فراه انتخاب گردید. کتاب جدید او “بلند کردن آواز خود” در حال حاضر قابل دسترس است.