شاعر: کمباور کابلی٬ ۲ جنوری ۲۰۰۶
شنــــــيدستــــــــم ، وکيلان جهادی
به يک حرف بجا، از جـــــا پريدند
تبــــــــــــــهکاران وحش هشتم ثور
دوباره ، ننــــگ ونـــــفرت آفريدند
به دستــــور سيا چون گرگ گستاخ
گلــــــوی مادر ميـــــهـــن ، دريدند
پس از قرنی ، چــــو در تالارشورا
زنی را از تـــــــــــبار شير ، ديدند:
به ريــــــــش وپشم آنان ، آتش افتاد
ته تنــــــــــبان پنــــــجابی ،ژفيدند !
همـــــــين نامردمان در وقت طالب
چو موش کــور ، در غاری خزيدند
سپس چــــون نوکران حلقه درگوش
پی واشنـــــــگتن ولنـــــدن ، دويدند
فرنگی را به کشــــــور، تاج دادند
خـــــراج وباج بر ملت ، بريــــدند
چو جـــــيب از دالر وکلدار، پر شد
به روی همـــوطن ، چاقو کشيدند !
ملالی نيـــست تنها ، ملت است اين
گمانم ضربتی پر صولت است اين